„Христе, Ти си рекол дека оние кои веруваат во Тебе нема да видат смрт; но, како што сум Јас Светлина од Светлината, така и вие ќе се просветите со Мене во славата Моја; зашто Јас, вистинскиот Бог, дојдов да ги спасам оние кои во вистинско православие Ме почитуваат како единствен Господ Бог: двоен по природа, Бог и Човек, а еден по ипостас. Затоа Твојот верен раб, кој така Те исповедаше, упокој го со светиите во светлината на Твоето лице, како човекољубив“ (самогласна стихира Дамаскинова од опело на свештеник).
Ништо така лесно не се заборава како разделбата на човек со човек, зашто ако некое време и го спомнуваме, на смртта веднаш забораваме - ете вака пее црковниот песник, потврдувајќи ја таа човечка нарав да заборави дека сите еден ден ќе се претставиме пред страшниот, но и милостив Судија, нашиот Бог и Отец. Некои, пак, луѓе, истакнати во верата и љубовта, тешко се забораваат, особено ако поживеале во побожност и добрина, според Божествената заповед, самите живеејќи, а со тоа учејќи ги и другите да живеат според Божјата волја. Ете таков беше и нашиот Митрополит Тимотеј, кој сиот свој живот го посвети на Црквата Христова и на Црквата Македонска, не штедејќи се ниту во моментите кога надоаѓаа големи искушенија, ниту пред самата смртна постела. Ете се навршија и четириесет дена од неговото блажено упокојување, од неговото блажено претставување пред Милостивиот Бог, од каде сега сигурно цврсто се застапува за таа своја Црква, за која дишеше и живееше. Сѐ е суета, сѐ човечко што по смртта не останува е суета, зашто сѐ се уништува, но вистинската љубов никогаш не умира. А таа љубов на нашиот Митрополит Тимотеј ни дава задача, ни дава задолжение, аманет, но и смелост да Му извикаме на бесмртниот Цар: Господи, удостој го Твојот раб, блажено упокоениот Митрополит Тимотеј, за Твоите вечни блага, упокојувајќи го во вечен живот.
