Шестата и последна недела од Великиот пост се нарекува Цветна недела (Цветници), а во овој ден го прославуваме свеченото влегување на нашиот Спасител Господ Исус Христос во Ерусалим. Откако го воскресна четиридневниот Лазар во Витанија, Христос тргнува кон Ерусалим за да пострада и да ги земе врз Себе гревовите човечки, качен на младо осле, исполнувајќи ги зборовите на пророкот: „Ликувај од радост, ќерко Сионова, извикувај, ќерко ерусалимска; ете, Царот твој доаѓа при тебе, праведен и со спасувачка сила, кроток, седнат на осле, рожба на ослицата.“ (Зах. 9,9).
На 17.04.2011 година, денот на овогодишното празнување на овој голем и торжествен празник, во манастирот „Пресвета Богородица – Пречиста“ во Кичево, беше отслужена света архиерејска Златоустова Литургија, на која чиноначалствуваше Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Дебарско-кичевски г. Тимотеј, во сослужение на архимандрит Нектариј (Најдоски), протоереј-ставрофор Ѓорѓи Лапоски, игумен Јосиф, свештениците Ристо Камбуроски и Игор никовски и ѓаконите Николче Ѓурѓиноски и Васко Голабоски. Пред започнувањето на Литургијата, според обичајот на светата православна Црква,беа осветени врбовите гранчиња, а нашиот Митрополит им ги подели на верниците. На Литургијата присуствуваше многуброен верен народ, кој во голем број пристапи кон светиот Путир. На крајот, Митрополитот Тимотеј му се обрати на верното стадо со пригодна беседа, која ви ја пренесуваме во целост.
Во името на Отецот и Синот и Св. Дух!
Драги браќа и сестри!
Денеска нашата света Црква, а заедно со неа и ние го прославуваме свеченото влегување на Нашиот Спасител Господ Исус Христос во Ерусалим. Тоа е најголемата свеченост што Израилскиот народ му го приредил на Христа. Господ Исус Христос исполнувајќи го пророштвото за Него како Цар кроток и праведен после чудесното воскреснување на Лазар пред шест дена од неговата смрт се јавува на Јудеите и многу јасно им покажува дека Он е Месија и Цар Кого тие го очекуваат.
Тој влегува во Ерусалим во престолнината на Израелското царство во свештен град, седнат на мало осле и придружуван од мноштво народ. Сите се соединиле за да го дочекаат и тоа се претворило во најторжествено влегување. Маса на луѓе го следела Исуса Христа од Витанија до Ерусалим. Едни ги постилале своите облеки по патот каде што требало да помине, други ги развејувале нивните зелени палмови гранчиња, а некои ги фрлале по патот каде поминувал Спасителот. Сликата била извонредно торжествена и трогателна. Тоа бил еден од најрадосните настани во земниот живот на нашиот Спасител. Оние што го дочекувале Исуса Христа го поздравувале со торжествен глас и восклик: „Осана на Синот Давидов! Да е благословен Оној кој доаѓа во Името Господово! Мир на небото и слава во висините“ (Мт. 21, 9; Лк. 19, 39).
Така свечено и радосно Израилскиот народ го пресретнал Месијата, кого единствено и го очекувале. Имало и зошто да се радува Израилскиот народ. Тој не бил невообичаен земски цар кој со сила на оружјето ги покорува народите. Но, Он бил Тој Цар за Кого уште во Стариот Завет пророкувал пророкот Захариј: „Ликувај од радост, ќерко Сионова, извикувај, ќерко ерусалимска; ете, Царот твој доаѓа при тебе, праведен и со спасувачка сила, кроток, седнат на осле, рожба на ослицата“ (Зах. 9, 9).
Влегува во Ерусалим праведен Цар и не само зашто во Него е секоја правда, туку и зашто носи со Себе вечна правда за севкупниот човечки род. Исто така, носи со Него оправдување и ослободување од гревот. Влегол кроток Цар, но не само лично самиот кроток, туку доаѓа да ги научи другите луѓе да бидат кротки. Тој воспоставува за луѓето царство во светот и ги привлекува кон себе луѓето со смирение и љубов. Во Ерусалим влегува Цар кој спасува - Спасител на светот, Кој доаѓа да ги избави луѓето од тешките казни заради гревовите и да ги ослободи од царството на злото, кое владее во светот.
Тоа било причина за таквата радосна средба која му приредиле на Господа Израилските луѓе при Неговото влегување во Ерусалим. Оваа голема радост на Израилскиот народ ќе ни биде уште појасна ако си спомнеме за условите во кои се наоѓале тогашните Јудејци. Уште пред раѓањето на Господа Исуса Христа Израилскиот народ бил под Римско ропство управувано од жестокиот и несправедлив цар Ирод. Слични на Ирода биле и намесниците римски. Морално религиозната состојба на народот била мошне жалосна. Религиозните водачи на Јудеите се одликувале со порочен живот, со неверување, користољубие и секакви неморални дела. Па затоа, природно било Јудеите да го очекуваат Спасителот - Царот кој ќе ги избави од тие понижувања и од тоа беззаконие. И кога помеѓу нив се појави Царот не е ништо чудно што истиот тој народ го пречекал со таква радост, со пеење и ликување.
Оваа радосна средба на Господа и ние сите заедно ја прославуваме секоја година. Но, ова прославување не треба да има за нас само потсетување на еден историски настан. Тоа треба да има за нас суштествено значење кое значи спасение за нашите души. Спасителот на светот не е само Цар на Израилскиот народ, туку на сите луѓе. Кроток и смирен, Он постојано доаѓа кај сите нас и постојано чука на портите од нашите срца и ние сме должни секогаш и со радост да Го пресретнеме Нашиот Спасител Господ Исус Христос.
Ако сакаме да го разбереме Еврејскиот народ кога го дочекувале Господа Исуса Христа, мора да навлеземе и во нивното верување и нивниот менталитет. Фрлањето, односно соблекувањето на облеката и постелувањето на патот каде требало да помине Оној што го дочекуваат, значи дека тие ја полагаат сета своја душа, сета своја љубов, почит, уважување, покорност и стоење пред таа личност. Тоа значи дека биле подготвени да се откажат од самите себе и да ја посветат својата душа и тело на израилскиот Цар, Кого тие Го пресретнуваат. Така и ние сме должни да го пресретнеме нашиот Господ Исус Христос. Ние да ја пројавиме нашата љубов кон Него и со радост да Го поздравиме откако ќе ги отфрлиме од нас нашата гревовна облека заразена со пороци и гревови и да се облечеме со чиста облека со невиност и правда. Да се откажеме од лошата волја и да се облечеме во нов човек и сецело да се предадеме на Господа. Тогаш нашата средба со Христа ќе биде од полза и пријатна на Нашиот Спасител Господ Исус Христос.
На крај Израилските луѓе го поздравуваат со восклик: „Осана на Синот Давидов! Благословен е Оној што доаѓа во името Господово! Осана во висините“ (Мт. 21, 9). Со овие зборови Израилскиот народ сакал да ги искаже своите радосни чувства пред Господа. Така и ние сме должни да го прославуваме Господа. Со усти словесно, а со нашиот живот смирено и молитвено, та со целото битие да го прославуваме Господа Исуса Христа. Како што небото сака да го прославува, но нема уста, но со својата убавина ги запира другите да го слават Творецот, така и секој е должен да Го прославува Господа со своето поведение и добар живот. Ние сме должни да Го прославуваме Господа со нашите усни во секоја духовна песна и молитва за Неговите прекрасни дела и неискажливата Негова љубов и милосрдие кон човечкиот род.
Доколку со ваква подготвеност му служиме на Господа, со сета душа и срце, и со радост и преданост го сретнеме, тогаш Он уште во нашиот земен живот ќе ги исполни нашите срца со духовна радост. А наша обврска и должност е да се трудиме и таа времена радост да ја замениме со вечен живот. Амин!
Митрополит Тимотеј
Цветници
17.04.2011 година, Кичево
